Waarom zegeviert de moderne wansmaak in Brussel?

Een afzichtelijk, enorm karkas overschaduwt sinds kort het elegante art-nouveau-paleis BOZAR. Ik doe deze vreselijke ontdekking op een prachtige lentedag. Na de les nodigt de zon mij uit om even een ommetje te doen, ik neem wel een trein later. Met ontzetting sta ik even later te staren naar dat gedrocht van een gebouw. De spierwitte beenderen weerkaatsen pijnlijk fel in het zonlicht. Precies een hypermodern equivalent van een walvis die tegendraads ligt te spartelen op het droge. Het beest valt volledig uit de toon naast de kunstige Horta-gevel.

De foeilelijke buur van BOZAR is helaas niet uniek in Brussel. Ze is het zoveelste symptoom van de ongelooflijk lage dunk voor historisch erfgoed in de hoofdstad. Brussel had geen bommen nodig om zijn gebouwenpracht te vernielen. Vooral in de jaren ’50 en ’60 lieten de Brusselaars zonder blikken of blozen honderden historische parels onder de sloophamer gaan. Compleet hallucinant is bijvoorbeeld hoe Horta’s uitzonderlijke Volkshuis in 1965 plaats moest ruimen voor een wansmakelijke kantoortoren. Vriendelijke mensen noemen die sloopmanie ‘verbrusseling’, minder vriendelijke mensen zoals ik spreken over ‘verkrachting’ van de openbare ruimte. Bravo Brussel.

het Volkshuis (bron: wikipedia) - de Zaveltoren (bron: aximas.com)

Waarom heeft Brussel zo weinig respect voor zijn historische panden? Omdat het zich een vernieuwend imago wil aanmeten. Om mee te kunnen met de grote jongens in de wereld, verloochent Brussel al decennialang zijn wonderschoon verleden. De stad verkoopt zijn ziel in naam van de moderniteit. Het besef ontbreekt dat een grootstad als Parijs net unanieme bewondering oproept doordat zijn oude architectuur getuigt van een tot de verbeelding sprekend verleden. Mijn wandelplezier is intussen over. Ik draai mijn rug naar de BOZAR en stap terug naar Brussel-Centraal. Kan ik nog die eerdere trein halen?